|
Real Madrid Club de Fútbol – hiszpański klub sportowy istniejący od 1902 roku. Najbardziej słynie z sukcesów istniejącej od chwili jego założenia drużyny piłkarskiej, która 29 razy zdobyła mistrzostwo Hiszpanii, 9 razy Pucharu/Ligę Mistrzów, a także wiele innych trofeów, w tym przyznany w 2000 roku przez FIFA tytuł najlepszego klubu w XX wieku. Od 1947 roku rozgrywa domowe mecze na stadionie Santiago Bernabéu.
Klub odegrał ważną rolę w historii hiszpańskiej i światowej piłki nożnej - to z inicjatywy jego działaczy powołano Copa del Rey, następnie był, jako reprezentant Hiszpańskiego Związku Piłki Nożnej, współzałożycielem FIFA w 1904 roku, zaś w 1955 stał się jedną z drużyn biorących udział w pierwszej edycji Pucharu Mistrzów, którą następnie wygrał, broniąc później trofeum cztery razy z rzędu. Kibiców pasjonuje również jego wypełniona podtekstami polityczno-historycznymi rywalizacja z FC Barcelona.
Od 1932 roku Real Madryt posiada też utytułowaną drużynę koszykarską, która obecnie ma na koncie między innymi 29 tytułów mistrza kraju i 8 triumfów w Eurolidze. W przeszłości istniały także sekcje siatkówki, tenisa i piłki ręcznej.
Historia
Początki Realu Madryt sięgają końca XIX wieku, kiedy to około 1896 roku grupa absolwentów Oxbridge założyła drużynę Foot Ball Sky rozgrywającą mecze w każdy niedzielny poranek. W 1900 klub ten rozdzielił się na dwie drużyny, New Foot-Ball de Madrid i Español de Madrid z Juliánem Palciosem jako prezesem. To właśnie ta drużyna została dwa lata później, 6 marca 1902 roku, oficjalnie zarejestrowana jako Madrid Foot Ball Club przez Katalończyka Juana Padrósa Rubió, któremu klub zawdzięcza także białe barwy, wzorowane na słynnym wówczas londyńskim Corinthians F.C.
Drużyna Madrid FC w roku 1902W skład pierwszego zarządu weszli też: Enrique Varela (wiceprezes), Manuel Mendía (sekretarz), José de Gorostizaga (skarbnik) oraz Antonio Neyra, Mario Giralt, Carlos Mertens. Álvaro Spottorno i Arturo Meléndez (członkowie zarządu).
Przed powstaniem ligi
Pierwszy mecz Madrid FC rozegrał trzy dni później, 9 marca 1902 na boisku przy ulicy noszącej obecnie imię Filipa II. Drużyna nie grała jednak wówczas z zewnętrznym przeciwnikiem - był to tylko wewnętrzny mecz mający pomóc w wyłonieniu podstawowej jedenastki oraz rozreklamowaniu nowopowstałej ekipy. Zmierzyły się w nim składy "czerwony" (J. Giralt, Meléndez, Molera, Salvador, Valcárcel, Spottorno, Stampher, J. Palacios, Varela, Celada, Bueno) i "niebieski" (Meléndez, J. Padrós, Spottorno, Gorostizaga, Mendía, Páramo, Neyra, A. Giralt, F. Palacios, Martens, Rodero), a zakończyło się wynikiem 1:0 dla "niebieskich". Kilkanaście dni później Madrid FC zyskał pierwsze trenera - został nim Anglik Arthur Johnson, autor instrukcji, jak grać w piłkę, opublikowanej w Heraldo del Sport. Oficjalnymi siedzibami klubu stały się zaś zaplecze sklepu Al Capricho należącego do braci Padrós oraz tawerna La Taurina, z której zawsze wyruszali na mecze.
Już w kwietniu klub przedstawił burmistrzowi Madrytu propozycję zorganizowania turnieju piłkarskiego dla uczczenia koronacji króla Alfonsa XIII - to właśnie z tego turnieju później wyewoluował Copa del Rey czyli Puchar Króla. W jego pierwszej edycji, rozegranej w dniach 13 - 15 maja, wzięło udział pięć drużyn. I już pierwszego dnia turnieju odbył się mecz o prawo gry w finale między późniejszym Realem Madryt a przybyłym ze stolicy Katalonii FC Barcelona, który w następnych latach stał się największym rywalem Los Blancos. Spotkanie ze starszym o trzy lata i mającym już wówczas w składzie wielu obcokrajowców klubem z Barcelony zakończyło się przegraną gospodarzy 1-3. Barcelona w finale przegrała z Vizcayą, zaś Madrid FC w meczu z przegranym drugiego półfinału, którym był Club Español Foot Ball, zwyciężył 3:2, wygrywając tym samym Copa de la Gran Peña, pierwsze trofeum w swojej historii. W następnej edycji udało się mu już dojść do finału tych rozgrywek, ale tam uległ Athleticowi Bilbao 2:3.
W styczniu 1904 roku Carlos Padrós zrezygnował ze stanowiska prezesa Madryckiej Federacji Klubów Futbolowych (Federación Madrileña de Clubs de Foot-Ball) i zajął miejsce brata, Juana, na stanowisku prezesa Madrid FC. Jeszcze w tym samym miesiącu Madrid dzięki fuzji z drużynami Moderno i Amicale zyskał do składu francuskich zawodników tego drugiego.
Pierwszy Puchar Hiszpanii (będący wówczas także mistrzostwem Hiszpanii) Madrid zdobył 18 kwietnia 1905 roku, pokonując w finale Atheltic 1:0 po golu Prasta. Kilka miesięcy później, 23 października, odbył się pierwszy mecz międzynarodowy Madridu - dla uczczenia wizyty Émile'a Loubeta w Hiszpanii Carlos Padrós zorganizował mecz z paryskim Galia Sport, który zakończył się remisem 1:1.
W latach 1906 - 1908 Madrid FC również triumfował w Pucharze Hiszpanii, co dało mu łącznie cztery zwycięstwa z rzędu, tracąc trofeum dopiero w 1909 roku na rzecz Club Ciclista San Sebastián. Również w 1908 zmienił się prezes klubu - stanowisko to zajął Adolfo Meléndez, a jego poprzednik, Carlos Padrós, został mianowany honorowym prezesem na zawsze.
Drużyna w roku 1925Następny ważny dzień w historii klubu nastąpił 31 października 1921 roku, kiedy to na ziemi dzierżawionej klubowi przez Laureano Garcíę Comiso za 1000 peset miesięcznie otwarto nowy stadion - O´Donnell. W tym samym sezonie występować w białych barwach zaczął młody napastnik, Santiago Bernabéu, choć akurat wtedy rozpoczynał się słabszy okres dla klubu z Madrytu, który trwać miał do drugiej połowy dekady, kiedy to 15 maja 1917 roku odzyskał prymat na krajowej arenie, pokonując w finale Arenas Club Getxo 2:1.
29 czerwca 1920 roku król Alfons XIII nadał klubowi tytuł Real (hiszp. "Królewski") - Madrid CF zmienił się w ten sposób w Real Madrid CF. Niespełna pół roku później Real Madryt rozpoczął swoje pierwsze zagraniczne tournee, w ramach którego rozegrał mecze w Lizbonie, Porto, Turynie, Livorno, Bolonii i Genui.
W następnych latach Real Madryt dwukrotnie zmieniał stadion - najpierw 29 kwietnia 1923 otwarto Ciudad Lineal (w meczu otwarcia gospodarze pokonali Real Unión Club Irun 2:0 po golach José Maríi Ubedy), a następnie, 17 maja 1924, Estadio Chamartín. Inaugurację tego spotkania uświetnił mecz z Newcastle United, a honorowe pierwsze kopnięcie piłki wykonał młody syn króla, Gonzalo.
Od założenia ligi do zakończenia wojny domowej
Rozgrywki ligowe w Hiszpanii zainaugurowano 10 lutego 1929 roku meczem Realu Madryt przeciwko CE Europa z Barcelony. Zakończyło się ono zwycięstwem Los Blancos 5:0 (4 gole Lazcano, 1 gol Morery), dzięki czemu klub z Madrytu stał się pierwszym w historii liderem Primera División. Sezon zakończył jednak na drugim miejscu, z dwoma punktami straty do FC Barcelona.
Pierwszy tytuł mistrza Hiszpanii zdobyty w lidze przyszedł dopiero w sezonie 1931/1932 - mając w składzie takich graczy jak Ricardo Zamora, Jacinto Quincoces czy Manuel Olivares Lapeña, Real Madryt zdobył w 18 meczach 28 punktów, nie ponosząc przy tym ani jednej porażki.
Rafael Sánchez Guerra, prezes w okresie wojny domowej21 czerwca 1936 miało miejsce wydarzenie z pozoru mało znaczące, które jednak z czasem urosło do miana legendy - Ricardo Zamora w swoim ostatnim oficjalnym meczu w barwach Realu Madryt obronił bardzo silny strzał José Escoli w końcówce finałowego meczu Pucharu Hiszpanii z FC Barcelona, kiedy to Los Blancos, grając w dziesięciu, bronili prowadzenia 2:1.
W wojnie domowej klub poniósł ciężkie straty - zginęło lub musiało opuścić Madryt wielu członków klubu, w tym ówczesny prezes, Rafael Sánchez Guerra, a stadion, zamieniony na więzienie, uległ zniszczeniu. Na szczęście dla Realu Madryt zarząd pod kierunkiem Pedro Paragesa i Adolfo Meléndeza był w stanie przeprowadzić długotrwały proces odbudowy potęgi klubu.
Epoka Santiago Bernabéu
W ostatnich tygodniach pełnienia funkcji przez Antonio Santosa Peralbę Real Madryt rozegrał kolejny mecz, który przeszedł do legendy. W półfinale krajowego pucharu Los Blancos mierzyli się z Barceloną i w pierwszym meczu na Camp de Les Corts przegrali 0:3, ale rewanżu, 13 czerwca 1943, odnieśli najwyższe zwycięstwo w swojej historii, pokonując Blaugranę aż 11:1. W finale przegrali jednak z Athletic Bilbao 0:1.
Trzy miesiące później, 15 września 1943, klub zyskał nowego prezesa - na stanowisko jednogłośnie wybrano Santiago Bernabéu, człowieka mającego już za sobą pracę w klubie jako piłkarz, menadżer i dyrektor, który w ciągu trzydziestu pięciu lat prezesury stał się najlepszym (pod względem liczby wywalczonych trofeów) prezesem w historii Realu Madryt. W ciągu kilku miesięcy rozpoczął realizację planów budowy nowego stadionu - ziemię na ten cel zakupiono w czerwcu następnego roku, a już 27 października 1944 rozpoczęły się prace. Trwały do grudnia 1947 roku, a pierwszym przeciwnikiem Realu Madryt na nowym stadionie był portugalski klub Os Belenenses; mecz zakończył się zwycięstwem gospodarzy 3:1.
Lata 50.
6 marca 1952
Huczne obchody 50-lecia istnienia klubu (Real Madryt organizuje m.in. turniej międzynarodowy, którego zwycięzcą zostaje kolumbijski klub Milionairos Bogota).
27 grudnia 1953
Santiago Bernabéu udaje się dokonać jednego z największych transferów w historii klubu. Fenomenalny Alfredo di Stefano decyduje się zerwać niemal zakończone rozmowy z FC Barceloną, by niespodziewanie podpisać kontrakt z Realem. Nie trzeba długo czekać, by "Don Alfredo" okrzyknięto najlepszym piłkarzem świata.
18 kwietnia 1954
Real zdobywa pierwszy tytuł mistrzów Hiszpanii od ponad 20 lat. Królem strzelców ligi, z 29 golami na koncie, zostaje nie kto inny, jak Alfredo di Stefano.
4 stycznia 1955
Stadion Chamartín zmienia nazwę na cześć prezydenta klubu na Estadio Santiago Bernabéu. Obowiązuje ona do dziś.
8 września 1955
"Królewscy" rozgrywają swój pierwszy mecz na arenie europejskiej, w ramach nowego turnieju klubowego nazwanego "Pucharem Mistrzów".
13 czerwca 1956
Real Madryt C.F. odnosi swe pierwsze zwycięstwo w Pucharze Europy, rozpoczynając tym samym serię wielkich zwycięstw w najbardziej prestiżowym obecnie turnieju klubowym świata. W finale, rozgrywanym na paryskim Parc des Princes, Blancos pokonują francuski Stade de Reime wynikiem 4:3. Zdobywcy bramek - 0:1 Leblond, 0:2 Templin, 1:2 di Stefano, 2:2 Rial, 2:3 Hidalgo, 3:3 Marquitos, 4:3 Rial. Zespół Realu wychodzi na boisko w ustawieniu 3-2-5: Alonso - Atienza, Marquitos, Lesmes - Munoz (kapitan), Zarraga - Joseito, Marsal, di Stefano, Rial, Gento. To historyczne spotkanie ogląda 38 239 widzów.
Lata 50. i 60.
Maj 1957
Po wyeliminowaniu Manchesteru United w dwumeczu półfinałowym, Real ma zagrać w drugim finale Pucharu Europy z rzędu. Mecz ten odbywa się w dodatku na Estadio Santiago Bernabéu. Przy udziale ogromnej ilości 120 000 widzów, gospodarze bez problemów pokonują włoską Fiorentinę 2:0. Gole - 1:0 di Stefano, 2:0 Gento. W tym samym sezonie klub z Madrytu zdobywa także mistrzostwo kraju, a królem strzelców ligi hiszpańskiej po raz drugi zostaje Alfredo di Stefano.
28 maja 1958
Na brukselskim stadionie Heysel "Królewscy" sięgają po trzeci już Puchar Europy z rzędu, pokonując AC Milan 3:2. Wszystkie gole zdobyte w regulaminowym czasie gry padają w 10 minut (od 69. do 79. minuty) - 0:1 Schaffino, 1:1 di Stefano, 1:2 Grillo, 2:2 Rial. W dogrywce na 3:2 trafia Gento.
Sierpień 1958
Po długich i trudnych rozmowach udaje się podpisać kontrakt z węgierskim piłkarzem, Ferencem Puskasem.
3 czerwca 1959
Mało kto wątpi w fakt, że Real po raz czwarty z rzędu zdobędzie Puchar Europy. I rzeczywiście, w finale rozgrywanym na Neckarstadion w Stuttgarcie Blancos pokonują ponownie Stade de Reimes wynikiem 2:0 (1:0 Mateos, 2:0 di Stefano). "Don Alfredo" czwarty raz pod rząd zdobywa tytuł króla strzelców Primera Division, mimo iż mistrzem Hiszpanii w tym sezonie zostaje odwieczny rywal Realu, FC Barcelona.
15 maja 1960
Świetna passa "Królewskich" trwa nadal. W finale Pucharu Europy rozgrywanym na szkockim Hampden Park, Real niemal zmiata Eintracht Frankfurt, wygrywając aż 7:3. Cztery bramki zdobywa Ferenc Puskas, zaś hat-trickiem popisuje się Alfredo di Stefano. Jest to jednak ostatni triumf w tych rozgrywkach z rzędu. W kolejnym sezonie Real, po spornych decyzjach sędziego, zostaje wcześnie wyeliminowany przez Barcelonę, a na kolejne wielkie zwycięstwo trzeba będzie czekać 6 lat.
Lata 60. i 70.
13 maja 1963
Real Madryt, po pechowej porażce w finale Pucharu Europy z Benficą Lizbona, na pocieszenie zdobywa pierwszy od 15 lat Puchar Króla.
11 maja 1966
Po trzech latach dominacji w Hiszpanii, "Królewscy" ponownie sięgają po szósty już Puchar Europy. Znakomity zespół nazywany w tych czasach "Hipisami", w finale pokonuje Partizan Belgrad 2:1, znów na brukselskim Heysel. Bramki strzelają - 0:1 Vasović, 1:1 Amancio, 2:1 Serena.
7 czerwca 1967
Alfredo di Stefano zostaje włączony do galerii sław Realu Madryt.
19 maja 1971
Real Madryt jedyny raz w historii zachodzi do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, zostaje jednak pokonany przez Chelsea Londyn 1:2. Jest to ostatni mecz w wielkiej karierze Francisco Gento, jedynego w historii futbolu zdobywcy pięciu Pucharów Europy. Półtora roku później najwspanialsi zawodnicy świata oddają mu hołd podczas obchodów 25-lecia istnienia Estadio Santiago Bernabéu.
Lata 70. i 80.
Santiago Bernabéu de Yeste2 czerwca 1978
Po długiej chorobie odchodzi Fernando Santiago Bernabéu de Yeste, twórca największych sukcesów w historii klubu. Piastował stanowisko prezydenta Realu Madryt aż przez 35 lat.
31 sierpnia 1979
W Madrycie rozegrany zostaje pierwszy Puchar Santiago Bernabéu, turniej ku pamięci wielkiego prezesa. Udział w nim biorą: Real Madryt, Ajax Amsterdam, Bayern Monachium i AC Milan.
27 maja 1981
"Królewscy" ponownie w finale Pucharu Europy, rozegranym na symbolicznym dla tego klubu Parc des Princes. Zespołowi Vujadina Boskova nie udaje się jednak pokonać FC Liverpoolu, mecz kończy się wynikiem 0:1. Jedynego gola, dopiero w 82. minucie, zdobywa Kennedy.
14 lutego 1984
Do klubu trafia król strzelców Segunda Division, 18-letni wówczas Emilio Butragueno. Już w swoim debiucie w barwach Blancos zdobywa dwa zwycięskie gole.
'22 maja 1985
Real Madryt, po słabym sezonie ligowym, zdobywa pierwszy w swych dziejach Puchar UEFA. W finale tych rozgrywek klub prezesa Ramóna Mendogi pokonuje w dwumeczu zespół Videoton SC Székesfehérvár (3:0 w pierwszym meczu i 0:1 w rewanżu). To zwycięstwo zapowiada kolejne pasmo sukcesów.
Lata 80. i 90.
6 maja 1986
Do gabloty madryckiego klubu drugi raz z rzędu trafia Puchar UEFA. W finałowej potyczce Blancos pokonują w dwumeczu niemiecki 1. FC Köln (5:1 w Madrycie 30 kwietnia i 0:2 na Olympiastadion w Berlinie). Skład Realu w drugim meczu: Agustín - Solana, Camacho (kapitan), Maceda, Chendo, Michel - Gordillo, Gallego, Butragueno - Hugo Sánchez, Valdano.
30 maja 1986
Tytuł mistrzów Hiszpanii trafia do Madrytu po raz pierwszy od pięciu lat, 21. raz w historii. Królem strzelców tego sezonu (podobnie jak następnego) zostaje gracz Realu, Meksykanin Hugo Sánchez.
14 kwietnia 1991
Prezydentem klubu na drugą kadencję zostaje wybrany Ramón Mendoza.
6 marca 1992
Real Madrid Club de Futbol obchodzi 90-lecie swojego istnienia.
Lata 90.
26 czerwca 1993
"Królewscy" zdobywają 17. w swej historii Puchar Króla, po dwóch bramkach Emilio Butragueno i Mikela Lasy.
7 maja 1994
Inauguracja nowego sektora na Estadio Santiago Bernabéu. Pierwszym meczem, który można zobaczyć z tej trybuny, jest Gran Derby Real Madryt - FC Barcelona. Frekwencja wynosi wtedy 110 tys. widzów.
1 lipca 1994
Posadę trenera zespołu obejmuje były piłkarz Realu, Jorge Valdano. W tym czasie do klubu przychodzą m.in.: Fernando Redondo, Michael Laudrup (zawodnik FC Barcelony) i bramkarz Santiago Canizares.
8 stycznia 1995
Jeden z najpiękniejszych meczów w historii Blancos. Real Madryt pokonuje odwiecznego rywala, Barcelonę, aż 5:0. Hat-trickiem w tym spotkaniu popisuje się Iván Zamorano.
28 marca 1995
W Madrycie dochodzi do spotkania prezesów Realu (Ramón Mendoza), Benfiki Lizbona (Manuel Dalmaciu) oraz reprezentantów Juventusu Turyn (Roberto Bettega) i AC Milan (Adriano Galiani). Powstaje na nim Związek Europejskich Klubów Mistrzowskich, zalążek późniejszej G-14.
20 listopada 1995
Po dymisji prezesa Mendozy i wyjściu na jaw wielkich długów Realu Madryt, nowym prezydentem zostaje Lorenzo Sanz. Jako trenera zatrudnia Fabio Capello i sprowadza do klubu Clarence'a Seedorfa, Davora Sukera, Predraga Mijatovicia i Roberto Carlosa.
14 grudnia 1997
Odbywają się obchody 50-lecia istnienia stadionu Santiago Bernabéu.
12 stycznia 1998
Real Madrid Club de Futbol zostaje uznany przez FIFA za najlepszy klub w historii futbolu, zaś klasyfikację najlepszych piłkarzy wszech czasów wygrywa nie kto inny, jak Alfredo di Stefano.
20 maja 1998
"Królewscy" zdobywają swój 7. Puchar Europy. Po raz pierwszy od 32 lat Blancos są znów najlepsi na Starym Kontynencie. W finale rozgrywek o nazwie zmienionej na UEFA Champions League Real pokonuje Juventus Turyn 1:0 po bramce Predraga Mijatovicia. Zwycięski zespół tworzą: Illgner - Panucci, Sanchís (kapitan), Hierro, Roberto Carlos - Karembeu, Redondo, Seedorf, Raúl - Mijatović, Morientes. Mecz ten ogląda przez 45 000 widzów.
24 maja 2000
Po zwolnieniu trenerów Guusa Hiddinka i Johna Toshacka oraz zatrudnieniu Vicente del Bosque Fernándeza Real Madryt ma ponownie zagrać w finale Pucharu Europy, w którym mierzy się z krajowym rywalem, Valencią. We francuskiej miejscowości Saint-Denis "Królewscy" pokonują swych przeciwników aż 3:0 po golach Fernando Morientesa, Steve'a McManamana i Raúla. Blancos wychodzą na boisku w angielskim ustawieniu 4-4-2: Casillas - Michel Salgado, Karanka, Ivan Campo, Roberto Carlos - McManaman, Redondo (kapitan), Ivan Helguera, Raúl - Anelka, Morientes. Królem strzelców tej edycji Ligi Mistrzów zostaje Raúl.
Lata 2000-2006 (Galacticos)
6 czerwca 2000
Prezydentem Realu Madryt zostaje wybrany Florentino Perez. Jego główną obietnicą wyborczą jest szalony pomysł sprowadzenia do stolicy Hiszpanii gwiazdy FC Barcelona, Luisa Figo. Niewiele osób wierzy jednak w rzeczywiste nastąpienie tego transferu. Mimo to okazuje się, że nowy prezes postanawia spełnić przyrzeczenie. Powoduje to absolutną wściekłość kibiców Barcy, którzy podczas pierwszych meczów przeciwko Realowi z Figo w składzie rzucają na murawę nawet telefonami komórkowymi. Nie przeszkadza to samemu zawodnikowi, który 14 stycznia 2000 r. otrzymuje Złotą Piłkę od francuskiego magazynu "France Football", po znakomitym występie na EURO 2000.
26 maja 2001
Po zdobyciu kolejnego mistrzostwa kraju przez Real Madryt, na ulice stolicy Hiszpanii wybiega tłum 500 tysięcy kibiców.
9 lipca 2001
Florentino Perez prezentuje swój nowy nabytek: gwiazdę Juventusu Turyn, pomocnika reprezentacji Francji - Zinedine'a Zidane'a. Jest to także nowy rekord transferowy: urodzony w Algierii zawodnik przechodzi do Realu za niewyobrażalną sumę 78 milionów euro. Tego dnia rodzi się idea Pereza polegająca na sprowadzaniu do klubu co roku najsłynniejszego w danej chwili piłkarza globu. Nowy zespół, wzbogacany każdego sezonu o taką gwiazdę, zyskuje przydomek Galacticos.
6 marca 2002
W dzień 100. urodzin klubu Real mierzy się w finale Copa del Rey z Deportivo La Coruna. Niestety Blancos ulegają rywalom 1:2. Mimo to jubileusz obchodzony jest niezwykle hucznie. Kibice pragną, by właśnie na stulecie istnienia "Królewscy" odnieśli wielkie sukcesy w kraju i Europie.
15 maja 2002
Trudno wyobrazić sobie piękniejszy prezent na setne urodziny klubu. Tego dnia Real Madryt ma bowiem zagrać w finale Ligi Mistrzów przeciwko niemieckiemu Bayerowi Leverkusen. Mecz rozegrywany jest na Hampden Park w Glasgow, a więc dokładnie tam, gdzie w 1960 r. Blancos odnosili piąte zwycięstwo w Pucharze Europy z rzędu. "Królewscy" wychodzą na boisko w składzie: César (zmieniony później przez Casillasa) - Michel Salgado, Hierro (kapitan), Ivan Helguera, Roberto Carlos - Figo, Makelele, Zidane, Solari - Raúl, Morientes. Kibice oczekujący na sukces zespołu ze stolicy Hiszpanii nie zawodzą się. Lekkim strzałem na 1:0 popisuje się w 8. minucie Raúl, 6 minut później na 1:1 wyrównuje Brazylijczyk Lucio. Pod koniec pierwszej połowy do historii przechodzi jednak gol Zinedine'a Zidane'a, który cudownym strzałem z woleja ustanawia wynik na 2:1. Real Madryt zdobywa 9. Puchar Europy.
Sierpień 2002
Real Madryt, na zwieńczenie obchodów stulecia klubu, zdobywa swój pierwszy Superpuchar Europy, pokonując Feyenoord Rotterdam 3:1.
Sierpień 2002
Następnego dnia kontrakt z Realem Madryt podpisuje król strzelców Mundialu 2002, zawodnik Interu Mediolan, Brazylijczyk Ronaldo Luiz Nazario de Lima. W swoim debiucie, 6 października 2002, w meczu przeciwko Deportivo Alaves, zdobywa dwa gole.
22 czerwca 2003
Blancos zdobywają 29. mistrzostwo Hiszpanii, pokonując Athletic Bilbao.
2 lipca 2003
Florentino Perez sprowadza, jak się później okazuje, ostatniego z prawdziwych Galacticos. Po skłóceniu z menedżerem Manchesteru United, sir Alexem Fergusonem David Beckham, najpopularniejszy zawodnik globu, decyduje się na grę w Madrycie. W ten oto sposób Perez kompletuje, może się wydawać, najsilniejszy zespół od lat 50. i 60.
"Galacticos" sprowadzeni przez Florentino Pereza:
Luís Figo - 2000 (60 mln euro)
Zinedine Zidane - 2001 (78 mln euro)
Ronaldo - 2002 (35 mln euro)
David Beckham - 2003 (35 mln euro)
Razem: 208.000.000 euro (kwoty szacunkowe)
27 sierpnia 2003
Real Madryt zdobywa ostatnie od 4 lat trofeum-Superpuchar Hiszpanii. W rewanżu Królewscy pokonują Mallorce 3:0, po golach Raula, Ronaldo i Beckhama.
Mimo sprowadzania wielu słynnych zawodników, po latach wielkich sukcesów nadchodzi czas posuchy. Realowi Madryt przez cztery kolejne sezony nie udaje się zwyciężyć ani w Primera Division, ani Lidze Mistrzów. Zespół złożony z samych gwiazd zaczyna być coraz głośniej krytykowany za brak pomysłów na grę i przedkładanie kontraktów reklamowych ponad grę w piłkę nożną. Wobec takiego obrotu rzeczy, latem 2006 r. Florentino Perez decyduje podać się do dymisji.
Era Calderona
Podstawowe ustawienie Realu Madryt w drugiej połowie sezonu 2006/2007
CasillasR. Carlos(M. Torres)S. Ramos(M. Salgado)(M. Torres)I. Helguera(S. Ramos)CannavaroDiarra(Guti)Gago(Emerson)Higuaín(Guti)RaúlRobinho(Beckham)van Nistelrooy
Era Calderona ma swój początek 2 lipca 2006 r., kiedy to Ramón Calderón Ramos zwycięża w wyborach na nowego prezydenta klubu. Zadania, które się przed nim stawia, nie są łatwe. Kibice i zarząd klubu wymagają, by za jego rządów Real Madryt znów zaczął odnosić spektakularne sukcesy w Primera Division i Lidze Mistrzów. Klub zatrudnia więc nowego trenera, odchodzącego z okrytego skandalem korupcyjnym Juventusu Fabio Capello. Dla wzmocnienia defensywy Calderon sprowadza kapitana mistrzów świata z Mundialu 2006, Fabio Cannavaro i defensywnego pomocnika Brazylii, Emersona (obaj z Juventusu). Następnie podpisuje kontrakty również z Mahamadou Diarrą (Olympique Lyon) i napastnikiem Manchesteru United, Ruudem van Nistelrooyem. Już po rozpoczęciu sezonu ligowego wypożycza też pomocnika José Antonio Reyesa z londyńskiego Arsenalu. Tych pięciu zawodników ma zapewnić drużynie świeżość i sukcesy, bo do niedawna właśnie tego najbardziej brakuje w Realu. W przerwie zimowej do drużyny Realu dołączyło 3 młodych zawodników: Marcelo z Fluminense za którego Real zapłacił 6 mln euro, ściągnięty z River Plate Gonzalo Higuaín (12 mln euro) oraz Fernando Gago z Boca Juniors kupiony za 20 mln euro.
Główne źródło: [link widoczny dla zalogowanych]
Stadion
Nazwa obiektu: Santiago Bernabéu
Konstruktor: Pepe Castell
Pierwszy mecz: 14 grudnia 1947 r.
Adres: Concha Espina 1, 28036 Madrid
Telefon: (0034) 91 344 0052
Fax: (0034) 91 344 0695
Pojemność: 80.354 miejsca
W 1997 128.850 Wymiary murawy: 108 x 72 m
Transport: komunikacja miejska - metro (linia 10, stacja Santiago Bernabéu) oraz autobusy (linie 14, 27, 40, 43, 120, 126, 147, 150). Możliwy jest także dojazd kolejowy z północy (stacja Chamartin) i z południa (stacja Atocha). Dobre połączenia z metrem i autobusami ma też lotnisko Barajas.
Świadczone usługi: bar, centrum medyczne oraz muzeum " Realu Madryt
Zobacz więcej w osobnym artykule: Estadio Santiago Bernabéu.
Symbole i barwy
Herb
Pierwszym emblematem Realu Madryt był - zarejestrowany wraz z całym klubem w 1902 roku - herb składający się ze stylizowanych granatowych liter "M", "C" i "F", oznaczających "Madrid", "Club" i "Fútbol". Wkrótce jednak, na skutek żądań władza Madrytu, klub musiał zacząć rozgrywać oficjalne mecze z herbem miasta na koszulkach.
Kształt zbliżony do obecnego pojawił się w 1908 roku - miał wówczas postać granatowych liter MCF w układzie podobnym do współczesnego i otoczonych również granatową obręczą. W 1920, po otrzymaniu tytułu Real, herb wzbogacono o koronę, którą następnie stracił wraz z nastaniem ustroju republikańskiego. Zamiast niej emblemat otrzymał ukośny purpurowy pas.
Prawie ostateczny kształt nadano herbowi Realu Madryt po wojnie domowej - powróciła korona, pojawił się też złoty kolor obręczy i liter zamiast granatowego. Od tego czasu wizerunek ten poddano jedynie lekkiemu face-liftingowi, kiedy to poszerzono litery i obręcz, a pas lekko przemieszczono, "odrywając" go od obręczy.[1]
Stroje
Hymn
Nazwa
Prezesi
Julián Palacios (1900-1902)
Juan Padrós Rubió (1902-1904)
Carlos Padrós Rubió (1904-1908)
Adolfo Meléndez (1908-1916)
Pedro Parages (1916-1925)
Luis de Urqijo (1926-1929)
Luis Usera Bugallal (1929-1935)
Rafael Sánchez Guerra (1935-1939)
Adolfo Meléndez (1939-1940)
Antonio Santos Peralba (1940-1943)
Don Santiago Bernabéu de Yeste (1943-1978)
Luis de Carlos (1978-1985)
Ramón Mendoza (1988-1995)
Lorenzo Sanz (1995-2000)
Florentino Pérez (2000-2006)
Fernando Martín Álvarez (2006)
Luis Gómez-Montejano Arroyo (2006)
Ramón Calderón (2006-?)
Trenerzy
Arthur Johnson 1910 - 1920
Francisco Bru 1934-36, 1939-41
Enrique Fernández 1953 - 1954
José Villalonga 1955 - 1957
Luis Carniglia 1957 - 1959
Manuel Fleitas Solich 1959 - 1960
Miguel Muñoz 1960 - 1973
Luis Molowny 1974
Miljan Miljanić 1974 - 1977
Luis Molowny 1977-1979
Vujadin Boškov 1979 - 1982
Luis Molowny 1982
Alfredo Di Stéfano 1982 - 1984
Luis Molowny 1985 - 1986
Leo Beenhakker 1986 - 1989
John Toshack 1989 - 1990
Alfredo Di Stéfano 1990 - 1991
Radomir Antić 1991 - 1992
Leo Beenhakker 1992
Benito Floro 1992 - 1993
Vicente Del Bosque 1994
Jorge Valdano 1994 - 1995
Vicente Del Bosque 1996
Arsenio Iglesias 1996
Fabio Capello 1996 - 1997
Jupp Heynckes 1997 - 1998
Jose Antonio Camacho 1998
Guus Hiddink 1998 - 1999
John Toshack 1999
Vicente Del Bosque 1999 - 2003
Carlos Queiroz 2003 - 2004
Jose Antonio Camacho 2004
Mariano García Remón 2004
Vanderlei Luxemburgo 2004 - 2005
Juan Ramón López Caro 2005 - 2006
Fabio Capello od 2006
Kibice
Ultras Sur
Ultras Sur to grupa kibicowska zajmująca w czasie meczów miejsca za jedną z bramek.
Orgullo Vikingo
Grupa Orgullo Vikingo powstała w 1992 roku. Jej założyciele chcieli, by zorganizowany doping zaistniał na północnej trybunie stadionu Santiago Bernabéu. Z założenia miała to być grupa apolityczna, o jasnych sposobach finansowania i zarządzania.
Sławni kibice
Fernando Alonso[2]
Antonio Banderas[3]
Cameron Diaz[3]
Placido Domingo[3]
Juan Carlos Ferrero[3]
Julio Iglesias[3]
Michael Jordan[3]
Conrado Moreno[4]
Rafael Nadal[3]
Carlos Sainz[3]
Shakira[5]
Ian Thorpe[3]
Polacy w Realu
W Realu grał Raymond Kopa - Francuz o polskich korzeniach. W sezonie 2005/2006 w rezerwach Realu grał Brazylijczyk o polskich korzeniach Luis Filipe Kasmirski. Od sezonu 2006/2007 gra on jednak w Deportivo La Coruna.
W Realu mieli grać:
Lucjan Brychczy - w 1959 Polska grała w eliminacjach Mistrzostw Europy z Hiszpanią. Brychczy tak spodobał się selekcjonerowi gości, że ten chciał go zabrać do Realu. Niestety Brychczy grał wtedy w Legii, więc nie mógł przejść z wojskowego klubu do drużyny z kraju rządzonego przez generała Franco, którego w Polsce stawiano w jednym szeregu z Hitlerem i Mussolinim, żeby nie narazić rodziny.
Kazimierz Deyna - po Mistrzostwach Świata w 1974 do Deyny zgłosił się Real. Przesłał mu nawet koszulkę z nr. 14. Jednak władze komunistyczne nie pozwalały na transfer.
Jerzy Dudek - w zimie 2001 Real chciał kupić Dudka z Feyenoordu. Polak jednak chciał odejść w lecie. Wtedy Real nie był już zainteresowany.
Trójka młodych piłkarzy Wodzisławskiej Szkoły Piłkarskiej, obrońcy Kamil Glik i Krzysztof Król oraz pomocnik Szymon Matuszek, podpisała w piątek 26 stycznia 2007r. 3,5-letnie kontrakty z Realem Madryt. Cała trójka będzie występować w trzeciej drużynie "Królewskich", w zespole grającym w Tercera Division (odpowiednik polskiej czwartej ligi).
28 marca 2007 na 10-dniowy staż trenerski do Realu Madryt wyjechał trener Wodzisławskiej Szkoły Piłkarskiej U-14 Dawid Dylich. Uczestniczył w treningach pierwszego zespołu, a także wszystkich drużyn juniorskich.
Hymn
Pierwszy z hymnów Realu Madryt został napisany w 1952 r. przez Luisa Galiane. W roku 2002 dawną pieśń zastąpiła nowa, napisana specjalnie na stulecie istnienia klubu, nosząca tytuł "Himno del Centenario del Real Madrid". Autorem melodii i tekstu jest hiszpański kompozytor José Cano, zaś pierwszego wykonania nowego hymnu klubu podjął się sam Placido Domingo.
Hala Madrid!
Hala Madrid!
Campo de estrellas
Donde crecí
Hala Madrid!
Juegas en verso
Que sepa el universo
Cómo juega en Madrid
Sale el Madrid a luchar
Sale el Madrid a ganar
Hala Madrid!
Hala Madrid!
Skład w sezonie 2006/2007
Numer Imię i nazwisko Data urodzenia Kraj W klubie od Poprzedni klub
Bramkarze
1 Iker Casillas 20.05.1981 - wychowanek
13 Diego López 03.11.1981 - wychowanek
Obrońcy
2 Michel Salgado 22.10.1975 1999 Celta Vigo
3 Roberto Carlos 10.04.1973 1996 Inter Mediolan
4 Sergio Ramos 30.03.1986 2005 Sevilla FC
5 Fabio Cannavaro 13.09.1973 2006 Juventus Turyn
11 Cicinho 24.06.1980 2005 São Paulo FC
12 Marcelo 12.05.1988 2007 Fluminense
15 Raúl Bravo 14.04.1981 - wychowanek
21 Iván Helguera 28.03.1975 1999 Espanyol Barcelona
22 Francisco Pavón 09.01.1980 - wychowanek
24 Álvaro Mejía 18.01.1982 - wychowanek
38 Miguel Torres[6] 28.01.1986 - wychowanek
Pomocnicy
6 Mahamadou Diarra 18.05.1981 2006 Olympique Lyon
8 Emerson 04.04.1976 2006 Juventus Turyn
14 Guti 31.10.1976 - wychowanek
16 Fernando Gago 08.02.1987 2007 Boca Juniors
19 José Antonio Reyes 01.09.1983 2006 Arsenal F.C.
23 David Beckham 02.05.1975 2003 Manchester United
26 Javi García[6] 08.02.1987 - wychowanek
27 Rubén De la Red[6] 05.06.1985 - wychowanek
36 Miguel Nieto[6] 12.01.1986 - wychowanek
39 Borja Valero[6] 12.01.1985 - wychowanek
Napastnicy
7 Raúl (kapitan) 27.06.1977 1992 Atlético Madryt
10 Robinho 25.01.1984 2005 FC Santos
17 Ruud van Nistelrooy 01.07.1976 2006 Manchester United F.C.
18 Antonio Cassano 12.07.1982 2006 AS Roma
20 Gonzalo Higuaín 13.12.1987 2007 River Plate
Znani piłkarze
Medaliści mistrzostw świata lub kontynentu
Amancio Amaro
Nicolas Anelka
Júlio Baptista
Paul Breitner
Emilio Butragueño
José Antonio Camacho
Fabio Cannavaro
Didi
Emerson
Samuel Eto'o
Luís Figo
Geremi
Bodo Illgner
Christian Karembeu
Raymond Kopa
Michael Laudrup
Claude Makélélé
Günter Netzer
Robert Prosinečki
Ferenc Puskás
Fernando Redondo
Roberto Carlos
Robinho
Ricardo Rocha
Ronaldo
Oscar Ruggeri
Josep Samitier
José Santamaría
Santillana
Bernd Schuster
Alfredo Di Stéfano
Ulrich Stielike
Davor Šuker
Jorge Valdano
Ricardo Zamora
Zinedine Zidane
Zé Roberto
Lista nie jest jeszcze kompletna
Inni
Luis Aragonés
David Beckham
Rafa Benítez
Santiago Bernabéu
Vicente del Bosque
Esteban Cambiasso
Iván Campo
Iker Casillas
Antonio Cassano
Santiago Cañizares
Cicinho
César
Mahamadou Diarra
Mariano García Remón
Francisco Gento
Thomas Gravesen
Guti
Gheorghe Hagi
Iván Helguera
Fernando Hierro
Julio Iglesias
Juanito
Luis Enrique
Steve McManaman
Predrag Mijatović
Fernando Morientes
Ruud van Nistelrooy
Michael Owen
Christian Panucci
Sergio Ramos
Raúl
José Antonio Reyes
Michel Salgado
Josep Samitier
Manuel Sanchís
Clarence Seedorf
Hugo Sánchez
Ricardo Zamora
Iván Zamorano
Sukcesy
Krajowe
Wyniki uzyskane przez Real Madryt w Primera Division (w latach 1937-1939 z powodu Wojny Domowej w Hiszpanii nie prowadzono rozgrywek)Mistrzostwo Hiszpanii: 29
1931/32, 1932/33, 1953/54, 1954/55, 1956/57, 1957/58, 1960/61, 1961/62, 1962/63, 1963/64, 1964/65, 1966/67, 1967/68, 1968/69, 1971/72, 1974/75, 1975/76, 1977/78, 1978/79, 1979/80, 1985/86, 1986/87, 1987/88, 1988/89, 1989/90, 1994/95, 1996/97, 2000/01, 2002/03
Copa del Rey: 17
1904/05; 1905/06; 1906/07; 1907/08; 1916/17; 1933/34; 1935/36; 1945/46; 1946/47; 1961/62; 1969/70; 1973/74; 1974/75; 1979/80; 1981/82; 1988/89; 1992/93
Superpuchar Hiszpanii: 7
1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003
Copa de la Liga: 1
1984/85
Międzynarodowe
Liga Mistrzów UEFA: 9
1955/56 (w finale 4-3 z Stade de Reims)
1956/57 (w finale 2-0 z Fiorentiną)
1957/58 (w finale 3-2 z Milanem)
1958/59 (w finale 2-0 z Stade de Reims)
1959/60 (w finale 7-3 z Eintrachtem)
1965/66 (w finale 2-1 z Partizanem)
1997/98 (w finale 1-0 z Juventusem
1999/00 (w finale 3-0 z Valencią)
2001/02 (w finale 2-1 z Bayerem)
Puchar Interkontynentalny: 3
1960 (5-1 z Peñarolem)
1998 (2-1 z Vasco da Gama)
2002 (2-0 z Olimpią)
Copa Iberoamericana: 1
1994 (4-3 w dwumeczu z Boca Juniors)
Puchar UEFA: 2
1984/85 (w finale 3-1 z Videotonem)
1985/86 (w finale 5-3 z 1. FC Köln)
Superpuchar Europy: 1
2002 (3-1 z Feyenoordem)
Puchar Łaciński: 2
1955 (w finale 2-0 z Stade de Reims)
1957 (w finale 1-0 z Benficą)
Finał Ligi Mistrzów: 3
1961/62, 1963/64, 1980/81
Finał Pucharu Zdobywców Pucharów: 2
1970/71, 1982/83
Rekordy
najwięcej zwycięstw w Lidze/Pucharze Mistrzów (9)
najwięcej mistrzostw Hiszpanii
najwięcej rozegranych meczów w Primera División (ex aequo z FC Barcelona i Athletic Club Bilbao)
najwięcej punktów, wygranych meczów i strzelonych goli w Primera División
Linki zewnętrzne
realmadrid.com - oficjalna strona po hiszpańsku, angielsku i japońsku
realmadrid.pl - nieoficjalna strona po polsku i angielsku
realmadryt.com.pl - nieoficjalna strona po polsku
realmadridfans.org - nieoficjalna strona po hiszpańsku
Bibiliografia
Cien años de leyenda 1902-2002 - edición reducida, Editorial Everest, S. A., 2002, ISBN 84-241-9216-8
Kalendarium Realu Madryt na oficjalnej stronie klubu
Historia w serwisie RealMadrid.pl
Nożna PLUS, wydawca: Profus Management, ISSN 1230-9737
Oficjalna strona Liga de Fútbol Profesional
Przypisy
↑ [1]
↑ [2]
↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Nożna PLUS Nr 8 (200) 2002
↑ Wywiad z Conrado Moreno
↑ [3]
↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Piłkarz jednej z drużyn rezerwowych, który w sezonie 2006/2007 przynajmniej raz wystąpił w oficjalnym meczu pierwszej drużyny
Zobacz Wikinews na temat Real Madryt w Łodzi[ Pokaż ]Primera División w sezonie 2006/07
Athletic Bilbao • Atlético Madryt • FC Barcelona • Celta Vigo • Deportivo La Coruña • Espanyol Barcelona • Getafe CF • Tarragona • Levante UD • Osasuna Pampeluna • Racing Santander • Real Betis Sevilla • Real Madryt • Real Saragossa • Real Sociedad San Sebastián • RCD Mallorca • Recreativo de Huelva • Sevilla FC • Valencia CF • Villarreal CF
[ Pokaż ]
Zwycięzcy Pucharu Europy Mistrzów Krajowych i Ligi Mistrzów UEFA
1956: Real Madryt • 1957: Real Madryt • 1958: Real Madryt • 1959: Real Madryt • 1960: Real Madryt • 1961: SL Benfica • 1962: SL Benfica • 1963: A.C. Milan • 1964: Inter Mediolan • 1965: Inter Mediolan • 1966: Real Madryt • 1967: Celtic F.C. • 1968: Manchester United F.C. • 1969: A.C. Milan • 1970: Feyenoord Rotterdam • 1971: Ajax Amsterdam • 1972: Ajax Amsterdam • 1973: Ajax Amsterdam • 1974: Bayern Monachium • 1975: Bayern Monachium • 1976: Bayern Monachium • 1977: Liverpool F.C. • 1978: Liverpool F.C. • 1979: Nottingham Forest • 1980: Nottingham Forest • 1981: Liverpool F.C. • 1982: Aston Villa • 1983: Hamburger SV • 1984: Liverpool F.C. • 1985: Juventus Turyn • 1986: Steaua Bukareszt • 1987: FC Porto • 1988: PSV Eindhoven • 1989: A.C. Milan • 1990: A.C. Milan • 1991: Crvena Zvezda Belgrad • 1992: FC Barcelona • 1993: Olympique Marsylia • 1994: A.C. Milan • 1995: Ajax Amsterdam • 1996: Juventus Turyn • 1997: Borussia Dortmund • 1998: Real Madryt • 1999: Manchester United F.C. • 2000: Real Madryt • 2001: Bayern Monachium • 2002: Real Madryt • 2003: A.C. Milan • 2004: FC Porto • 2005: Liverpool F.C. • 2006: FC Barcelona • 2007: A.C. Milan
Zdobywcy Pucharu UEFA
1972: Tottenham Hotspur • 1973: Liverpool F.C. • 1974: Feyenoord Rotterdam • 1975: Borussia Mönchengladbach • 1976: Liverpool F.C. • 1977: Juventus Turyn • 1978: PSV Eindhoven • 1979: Borussia Mönchengladbach • 1980: Eintracht Frankfurt • 1981: Ipswich Town • 1982: IFK Göteborg • 1983: RSC Anderlecht • 1984: Tottenham Hotspur • 1985: Real Madryt • 1986: Real Madryt • 1987: IFK Göteborg • 1988: Bayer Leverkusen • 1989: SSC Napoli • 1990: Juventus Turyn • 1991: Inter Mediolan • 1992: Ajax Amsterdam • 1993: Juventus Turyn • 1994: Inter Mediolan • 1995: Parma F.C. • 1996: Bayern Monachium • 1997: Schalke 04 Gelsenkirchen • 1998: Inter Mediolan • 1999: Parma F.C. • 2000: Galatasaray SK • 2001: Liverpool F.C. • 2002: Feyenoord Rotterdam • 2003: FC Porto • 2004: Valencia CF • 2005: CSKA Moskwa • 2006: Sevilla FC • 2007: Sevilla FC
Członkowie G-14
A.C. Milan • Arsenal F.C. • Ajax Amsterdam • Bayer Leverkusen • Bayern Monachium • Borussia Dortmund • FC Barcelona • FC Porto • Inter Mediolan • Juventus Turyn • Liverpool F.C. • Manchester United • Olympique Lyon • Olympique Marsylia • Paris Saint-Germain • PSV Eindhoven • Real Madryt • Valencia CF •
Post został pochwalony 0 razy
Klub odegrał ważną rolę w historii hiszpańskiej i światowej piłki nożnej - to z inicjatywy jego działaczy powołano Copa del Rey, następnie był, jako reprezentant Hiszpańskiego Związku Piłki Nożnej, współzałożycielem FIFA w 1904 roku, zaś w 1955 stał się jedną z drużyn biorących udział w pierwszej edycji Pucharu Mistrzów, którą następnie wygrał, broniąc później trofeum cztery razy z rzędu. Kibiców pasjonuje również jego wypełniona podtekstami polityczno-historycznymi rywalizacja z FC Barcelona.
Od 1932 roku Real Madryt posiada też utytułowaną drużynę koszykarską, która obecnie ma na koncie między innymi 29 tytułów mistrza kraju i 8 triumfów w Eurolidze. W przeszłości istniały także sekcje siatkówki, tenisa i piłki ręcznej.
Historia
Początki Realu Madryt sięgają końca XIX wieku, kiedy to około 1896 roku grupa absolwentów Oxbridge założyła drużynę Foot Ball Sky rozgrywającą mecze w każdy niedzielny poranek. W 1900 klub ten rozdzielił się na dwie drużyny, New Foot-Ball de Madrid i Español de Madrid z Juliánem Palciosem jako prezesem. To właśnie ta drużyna została dwa lata później, 6 marca 1902 roku, oficjalnie zarejestrowana jako Madrid Foot Ball Club przez Katalończyka Juana Padrósa Rubió, któremu klub zawdzięcza także białe barwy, wzorowane na słynnym wówczas londyńskim Corinthians F.C.
Drużyna Madrid FC w roku 1902W skład pierwszego zarządu weszli też: Enrique Varela (wiceprezes), Manuel Mendía (sekretarz), José de Gorostizaga (skarbnik) oraz Antonio Neyra, Mario Giralt, Carlos Mertens. Álvaro Spottorno i Arturo Meléndez (członkowie zarządu).
Przed powstaniem ligi
Pierwszy mecz Madrid FC rozegrał trzy dni później, 9 marca 1902 na boisku przy ulicy noszącej obecnie imię Filipa II. Drużyna nie grała jednak wówczas z zewnętrznym przeciwnikiem - był to tylko wewnętrzny mecz mający pomóc w wyłonieniu podstawowej jedenastki oraz rozreklamowaniu nowopowstałej ekipy. Zmierzyły się w nim składy "czerwony" (J. Giralt, Meléndez, Molera, Salvador, Valcárcel, Spottorno, Stampher, J. Palacios, Varela, Celada, Bueno) i "niebieski" (Meléndez, J. Padrós, Spottorno, Gorostizaga, Mendía, Páramo, Neyra, A. Giralt, F. Palacios, Martens, Rodero), a zakończyło się wynikiem 1:0 dla "niebieskich". Kilkanaście dni później Madrid FC zyskał pierwsze trenera - został nim Anglik Arthur Johnson, autor instrukcji, jak grać w piłkę, opublikowanej w Heraldo del Sport. Oficjalnymi siedzibami klubu stały się zaś zaplecze sklepu Al Capricho należącego do braci Padrós oraz tawerna La Taurina, z której zawsze wyruszali na mecze.
Już w kwietniu klub przedstawił burmistrzowi Madrytu propozycję zorganizowania turnieju piłkarskiego dla uczczenia koronacji króla Alfonsa XIII - to właśnie z tego turnieju później wyewoluował Copa del Rey czyli Puchar Króla. W jego pierwszej edycji, rozegranej w dniach 13 - 15 maja, wzięło udział pięć drużyn. I już pierwszego dnia turnieju odbył się mecz o prawo gry w finale między późniejszym Realem Madryt a przybyłym ze stolicy Katalonii FC Barcelona, który w następnych latach stał się największym rywalem Los Blancos. Spotkanie ze starszym o trzy lata i mającym już wówczas w składzie wielu obcokrajowców klubem z Barcelony zakończyło się przegraną gospodarzy 1-3. Barcelona w finale przegrała z Vizcayą, zaś Madrid FC w meczu z przegranym drugiego półfinału, którym był Club Español Foot Ball, zwyciężył 3:2, wygrywając tym samym Copa de la Gran Peña, pierwsze trofeum w swojej historii. W następnej edycji udało się mu już dojść do finału tych rozgrywek, ale tam uległ Athleticowi Bilbao 2:3.
W styczniu 1904 roku Carlos Padrós zrezygnował ze stanowiska prezesa Madryckiej Federacji Klubów Futbolowych (Federación Madrileña de Clubs de Foot-Ball) i zajął miejsce brata, Juana, na stanowisku prezesa Madrid FC. Jeszcze w tym samym miesiącu Madrid dzięki fuzji z drużynami Moderno i Amicale zyskał do składu francuskich zawodników tego drugiego.
Pierwszy Puchar Hiszpanii (będący wówczas także mistrzostwem Hiszpanii) Madrid zdobył 18 kwietnia 1905 roku, pokonując w finale Atheltic 1:0 po golu Prasta. Kilka miesięcy później, 23 października, odbył się pierwszy mecz międzynarodowy Madridu - dla uczczenia wizyty Émile'a Loubeta w Hiszpanii Carlos Padrós zorganizował mecz z paryskim Galia Sport, który zakończył się remisem 1:1.
W latach 1906 - 1908 Madrid FC również triumfował w Pucharze Hiszpanii, co dało mu łącznie cztery zwycięstwa z rzędu, tracąc trofeum dopiero w 1909 roku na rzecz Club Ciclista San Sebastián. Również w 1908 zmienił się prezes klubu - stanowisko to zajął Adolfo Meléndez, a jego poprzednik, Carlos Padrós, został mianowany honorowym prezesem na zawsze.
Drużyna w roku 1925Następny ważny dzień w historii klubu nastąpił 31 października 1921 roku, kiedy to na ziemi dzierżawionej klubowi przez Laureano Garcíę Comiso za 1000 peset miesięcznie otwarto nowy stadion - O´Donnell. W tym samym sezonie występować w białych barwach zaczął młody napastnik, Santiago Bernabéu, choć akurat wtedy rozpoczynał się słabszy okres dla klubu z Madrytu, który trwać miał do drugiej połowy dekady, kiedy to 15 maja 1917 roku odzyskał prymat na krajowej arenie, pokonując w finale Arenas Club Getxo 2:1.
29 czerwca 1920 roku król Alfons XIII nadał klubowi tytuł Real (hiszp. "Królewski") - Madrid CF zmienił się w ten sposób w Real Madrid CF. Niespełna pół roku później Real Madryt rozpoczął swoje pierwsze zagraniczne tournee, w ramach którego rozegrał mecze w Lizbonie, Porto, Turynie, Livorno, Bolonii i Genui.
W następnych latach Real Madryt dwukrotnie zmieniał stadion - najpierw 29 kwietnia 1923 otwarto Ciudad Lineal (w meczu otwarcia gospodarze pokonali Real Unión Club Irun 2:0 po golach José Maríi Ubedy), a następnie, 17 maja 1924, Estadio Chamartín. Inaugurację tego spotkania uświetnił mecz z Newcastle United, a honorowe pierwsze kopnięcie piłki wykonał młody syn króla, Gonzalo.
Od założenia ligi do zakończenia wojny domowej
Rozgrywki ligowe w Hiszpanii zainaugurowano 10 lutego 1929 roku meczem Realu Madryt przeciwko CE Europa z Barcelony. Zakończyło się ono zwycięstwem Los Blancos 5:0 (4 gole Lazcano, 1 gol Morery), dzięki czemu klub z Madrytu stał się pierwszym w historii liderem Primera División. Sezon zakończył jednak na drugim miejscu, z dwoma punktami straty do FC Barcelona.
Pierwszy tytuł mistrza Hiszpanii zdobyty w lidze przyszedł dopiero w sezonie 1931/1932 - mając w składzie takich graczy jak Ricardo Zamora, Jacinto Quincoces czy Manuel Olivares Lapeña, Real Madryt zdobył w 18 meczach 28 punktów, nie ponosząc przy tym ani jednej porażki.
Rafael Sánchez Guerra, prezes w okresie wojny domowej21 czerwca 1936 miało miejsce wydarzenie z pozoru mało znaczące, które jednak z czasem urosło do miana legendy - Ricardo Zamora w swoim ostatnim oficjalnym meczu w barwach Realu Madryt obronił bardzo silny strzał José Escoli w końcówce finałowego meczu Pucharu Hiszpanii z FC Barcelona, kiedy to Los Blancos, grając w dziesięciu, bronili prowadzenia 2:1.
W wojnie domowej klub poniósł ciężkie straty - zginęło lub musiało opuścić Madryt wielu członków klubu, w tym ówczesny prezes, Rafael Sánchez Guerra, a stadion, zamieniony na więzienie, uległ zniszczeniu. Na szczęście dla Realu Madryt zarząd pod kierunkiem Pedro Paragesa i Adolfo Meléndeza był w stanie przeprowadzić długotrwały proces odbudowy potęgi klubu.
Epoka Santiago Bernabéu
W ostatnich tygodniach pełnienia funkcji przez Antonio Santosa Peralbę Real Madryt rozegrał kolejny mecz, który przeszedł do legendy. W półfinale krajowego pucharu Los Blancos mierzyli się z Barceloną i w pierwszym meczu na Camp de Les Corts przegrali 0:3, ale rewanżu, 13 czerwca 1943, odnieśli najwyższe zwycięstwo w swojej historii, pokonując Blaugranę aż 11:1. W finale przegrali jednak z Athletic Bilbao 0:1.
Trzy miesiące później, 15 września 1943, klub zyskał nowego prezesa - na stanowisko jednogłośnie wybrano Santiago Bernabéu, człowieka mającego już za sobą pracę w klubie jako piłkarz, menadżer i dyrektor, który w ciągu trzydziestu pięciu lat prezesury stał się najlepszym (pod względem liczby wywalczonych trofeów) prezesem w historii Realu Madryt. W ciągu kilku miesięcy rozpoczął realizację planów budowy nowego stadionu - ziemię na ten cel zakupiono w czerwcu następnego roku, a już 27 października 1944 rozpoczęły się prace. Trwały do grudnia 1947 roku, a pierwszym przeciwnikiem Realu Madryt na nowym stadionie był portugalski klub Os Belenenses; mecz zakończył się zwycięstwem gospodarzy 3:1.
Lata 50.
6 marca 1952
Huczne obchody 50-lecia istnienia klubu (Real Madryt organizuje m.in. turniej międzynarodowy, którego zwycięzcą zostaje kolumbijski klub Milionairos Bogota).
27 grudnia 1953
Santiago Bernabéu udaje się dokonać jednego z największych transferów w historii klubu. Fenomenalny Alfredo di Stefano decyduje się zerwać niemal zakończone rozmowy z FC Barceloną, by niespodziewanie podpisać kontrakt z Realem. Nie trzeba długo czekać, by "Don Alfredo" okrzyknięto najlepszym piłkarzem świata.
18 kwietnia 1954
Real zdobywa pierwszy tytuł mistrzów Hiszpanii od ponad 20 lat. Królem strzelców ligi, z 29 golami na koncie, zostaje nie kto inny, jak Alfredo di Stefano.
4 stycznia 1955
Stadion Chamartín zmienia nazwę na cześć prezydenta klubu na Estadio Santiago Bernabéu. Obowiązuje ona do dziś.
8 września 1955
"Królewscy" rozgrywają swój pierwszy mecz na arenie europejskiej, w ramach nowego turnieju klubowego nazwanego "Pucharem Mistrzów".
13 czerwca 1956
Real Madryt C.F. odnosi swe pierwsze zwycięstwo w Pucharze Europy, rozpoczynając tym samym serię wielkich zwycięstw w najbardziej prestiżowym obecnie turnieju klubowym świata. W finale, rozgrywanym na paryskim Parc des Princes, Blancos pokonują francuski Stade de Reime wynikiem 4:3. Zdobywcy bramek - 0:1 Leblond, 0:2 Templin, 1:2 di Stefano, 2:2 Rial, 2:3 Hidalgo, 3:3 Marquitos, 4:3 Rial. Zespół Realu wychodzi na boisko w ustawieniu 3-2-5: Alonso - Atienza, Marquitos, Lesmes - Munoz (kapitan), Zarraga - Joseito, Marsal, di Stefano, Rial, Gento. To historyczne spotkanie ogląda 38 239 widzów.
Lata 50. i 60.
Maj 1957
Po wyeliminowaniu Manchesteru United w dwumeczu półfinałowym, Real ma zagrać w drugim finale Pucharu Europy z rzędu. Mecz ten odbywa się w dodatku na Estadio Santiago Bernabéu. Przy udziale ogromnej ilości 120 000 widzów, gospodarze bez problemów pokonują włoską Fiorentinę 2:0. Gole - 1:0 di Stefano, 2:0 Gento. W tym samym sezonie klub z Madrytu zdobywa także mistrzostwo kraju, a królem strzelców ligi hiszpańskiej po raz drugi zostaje Alfredo di Stefano.
28 maja 1958
Na brukselskim stadionie Heysel "Królewscy" sięgają po trzeci już Puchar Europy z rzędu, pokonując AC Milan 3:2. Wszystkie gole zdobyte w regulaminowym czasie gry padają w 10 minut (od 69. do 79. minuty) - 0:1 Schaffino, 1:1 di Stefano, 1:2 Grillo, 2:2 Rial. W dogrywce na 3:2 trafia Gento.
Sierpień 1958
Po długich i trudnych rozmowach udaje się podpisać kontrakt z węgierskim piłkarzem, Ferencem Puskasem.
3 czerwca 1959
Mało kto wątpi w fakt, że Real po raz czwarty z rzędu zdobędzie Puchar Europy. I rzeczywiście, w finale rozgrywanym na Neckarstadion w Stuttgarcie Blancos pokonują ponownie Stade de Reimes wynikiem 2:0 (1:0 Mateos, 2:0 di Stefano). "Don Alfredo" czwarty raz pod rząd zdobywa tytuł króla strzelców Primera Division, mimo iż mistrzem Hiszpanii w tym sezonie zostaje odwieczny rywal Realu, FC Barcelona.
15 maja 1960
Świetna passa "Królewskich" trwa nadal. W finale Pucharu Europy rozgrywanym na szkockim Hampden Park, Real niemal zmiata Eintracht Frankfurt, wygrywając aż 7:3. Cztery bramki zdobywa Ferenc Puskas, zaś hat-trickiem popisuje się Alfredo di Stefano. Jest to jednak ostatni triumf w tych rozgrywkach z rzędu. W kolejnym sezonie Real, po spornych decyzjach sędziego, zostaje wcześnie wyeliminowany przez Barcelonę, a na kolejne wielkie zwycięstwo trzeba będzie czekać 6 lat.
Lata 60. i 70.
13 maja 1963
Real Madryt, po pechowej porażce w finale Pucharu Europy z Benficą Lizbona, na pocieszenie zdobywa pierwszy od 15 lat Puchar Króla.
11 maja 1966
Po trzech latach dominacji w Hiszpanii, "Królewscy" ponownie sięgają po szósty już Puchar Europy. Znakomity zespół nazywany w tych czasach "Hipisami", w finale pokonuje Partizan Belgrad 2:1, znów na brukselskim Heysel. Bramki strzelają - 0:1 Vasović, 1:1 Amancio, 2:1 Serena.
7 czerwca 1967
Alfredo di Stefano zostaje włączony do galerii sław Realu Madryt.
19 maja 1971
Real Madryt jedyny raz w historii zachodzi do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, zostaje jednak pokonany przez Chelsea Londyn 1:2. Jest to ostatni mecz w wielkiej karierze Francisco Gento, jedynego w historii futbolu zdobywcy pięciu Pucharów Europy. Półtora roku później najwspanialsi zawodnicy świata oddają mu hołd podczas obchodów 25-lecia istnienia Estadio Santiago Bernabéu.
Lata 70. i 80.
Santiago Bernabéu de Yeste2 czerwca 1978
Po długiej chorobie odchodzi Fernando Santiago Bernabéu de Yeste, twórca największych sukcesów w historii klubu. Piastował stanowisko prezydenta Realu Madryt aż przez 35 lat.
31 sierpnia 1979
W Madrycie rozegrany zostaje pierwszy Puchar Santiago Bernabéu, turniej ku pamięci wielkiego prezesa. Udział w nim biorą: Real Madryt, Ajax Amsterdam, Bayern Monachium i AC Milan.
27 maja 1981
"Królewscy" ponownie w finale Pucharu Europy, rozegranym na symbolicznym dla tego klubu Parc des Princes. Zespołowi Vujadina Boskova nie udaje się jednak pokonać FC Liverpoolu, mecz kończy się wynikiem 0:1. Jedynego gola, dopiero w 82. minucie, zdobywa Kennedy.
14 lutego 1984
Do klubu trafia król strzelców Segunda Division, 18-letni wówczas Emilio Butragueno. Już w swoim debiucie w barwach Blancos zdobywa dwa zwycięskie gole.
'22 maja 1985
Real Madryt, po słabym sezonie ligowym, zdobywa pierwszy w swych dziejach Puchar UEFA. W finale tych rozgrywek klub prezesa Ramóna Mendogi pokonuje w dwumeczu zespół Videoton SC Székesfehérvár (3:0 w pierwszym meczu i 0:1 w rewanżu). To zwycięstwo zapowiada kolejne pasmo sukcesów.
Lata 80. i 90.
6 maja 1986
Do gabloty madryckiego klubu drugi raz z rzędu trafia Puchar UEFA. W finałowej potyczce Blancos pokonują w dwumeczu niemiecki 1. FC Köln (5:1 w Madrycie 30 kwietnia i 0:2 na Olympiastadion w Berlinie). Skład Realu w drugim meczu: Agustín - Solana, Camacho (kapitan), Maceda, Chendo, Michel - Gordillo, Gallego, Butragueno - Hugo Sánchez, Valdano.
30 maja 1986
Tytuł mistrzów Hiszpanii trafia do Madrytu po raz pierwszy od pięciu lat, 21. raz w historii. Królem strzelców tego sezonu (podobnie jak następnego) zostaje gracz Realu, Meksykanin Hugo Sánchez.
14 kwietnia 1991
Prezydentem klubu na drugą kadencję zostaje wybrany Ramón Mendoza.
6 marca 1992
Real Madrid Club de Futbol obchodzi 90-lecie swojego istnienia.
Lata 90.
26 czerwca 1993
"Królewscy" zdobywają 17. w swej historii Puchar Króla, po dwóch bramkach Emilio Butragueno i Mikela Lasy.
7 maja 1994
Inauguracja nowego sektora na Estadio Santiago Bernabéu. Pierwszym meczem, który można zobaczyć z tej trybuny, jest Gran Derby Real Madryt - FC Barcelona. Frekwencja wynosi wtedy 110 tys. widzów.
1 lipca 1994
Posadę trenera zespołu obejmuje były piłkarz Realu, Jorge Valdano. W tym czasie do klubu przychodzą m.in.: Fernando Redondo, Michael Laudrup (zawodnik FC Barcelony) i bramkarz Santiago Canizares.
8 stycznia 1995
Jeden z najpiękniejszych meczów w historii Blancos. Real Madryt pokonuje odwiecznego rywala, Barcelonę, aż 5:0. Hat-trickiem w tym spotkaniu popisuje się Iván Zamorano.
28 marca 1995
W Madrycie dochodzi do spotkania prezesów Realu (Ramón Mendoza), Benfiki Lizbona (Manuel Dalmaciu) oraz reprezentantów Juventusu Turyn (Roberto Bettega) i AC Milan (Adriano Galiani). Powstaje na nim Związek Europejskich Klubów Mistrzowskich, zalążek późniejszej G-14.
20 listopada 1995
Po dymisji prezesa Mendozy i wyjściu na jaw wielkich długów Realu Madryt, nowym prezydentem zostaje Lorenzo Sanz. Jako trenera zatrudnia Fabio Capello i sprowadza do klubu Clarence'a Seedorfa, Davora Sukera, Predraga Mijatovicia i Roberto Carlosa.
14 grudnia 1997
Odbywają się obchody 50-lecia istnienia stadionu Santiago Bernabéu.
12 stycznia 1998
Real Madrid Club de Futbol zostaje uznany przez FIFA za najlepszy klub w historii futbolu, zaś klasyfikację najlepszych piłkarzy wszech czasów wygrywa nie kto inny, jak Alfredo di Stefano.
20 maja 1998
"Królewscy" zdobywają swój 7. Puchar Europy. Po raz pierwszy od 32 lat Blancos są znów najlepsi na Starym Kontynencie. W finale rozgrywek o nazwie zmienionej na UEFA Champions League Real pokonuje Juventus Turyn 1:0 po bramce Predraga Mijatovicia. Zwycięski zespół tworzą: Illgner - Panucci, Sanchís (kapitan), Hierro, Roberto Carlos - Karembeu, Redondo, Seedorf, Raúl - Mijatović, Morientes. Mecz ten ogląda przez 45 000 widzów.
24 maja 2000
Po zwolnieniu trenerów Guusa Hiddinka i Johna Toshacka oraz zatrudnieniu Vicente del Bosque Fernándeza Real Madryt ma ponownie zagrać w finale Pucharu Europy, w którym mierzy się z krajowym rywalem, Valencią. We francuskiej miejscowości Saint-Denis "Królewscy" pokonują swych przeciwników aż 3:0 po golach Fernando Morientesa, Steve'a McManamana i Raúla. Blancos wychodzą na boisku w angielskim ustawieniu 4-4-2: Casillas - Michel Salgado, Karanka, Ivan Campo, Roberto Carlos - McManaman, Redondo (kapitan), Ivan Helguera, Raúl - Anelka, Morientes. Królem strzelców tej edycji Ligi Mistrzów zostaje Raúl.
Lata 2000-2006 (Galacticos)
6 czerwca 2000
Prezydentem Realu Madryt zostaje wybrany Florentino Perez. Jego główną obietnicą wyborczą jest szalony pomysł sprowadzenia do stolicy Hiszpanii gwiazdy FC Barcelona, Luisa Figo. Niewiele osób wierzy jednak w rzeczywiste nastąpienie tego transferu. Mimo to okazuje się, że nowy prezes postanawia spełnić przyrzeczenie. Powoduje to absolutną wściekłość kibiców Barcy, którzy podczas pierwszych meczów przeciwko Realowi z Figo w składzie rzucają na murawę nawet telefonami komórkowymi. Nie przeszkadza to samemu zawodnikowi, który 14 stycznia 2000 r. otrzymuje Złotą Piłkę od francuskiego magazynu "France Football", po znakomitym występie na EURO 2000.
26 maja 2001
Po zdobyciu kolejnego mistrzostwa kraju przez Real Madryt, na ulice stolicy Hiszpanii wybiega tłum 500 tysięcy kibiców.
9 lipca 2001
Florentino Perez prezentuje swój nowy nabytek: gwiazdę Juventusu Turyn, pomocnika reprezentacji Francji - Zinedine'a Zidane'a. Jest to także nowy rekord transferowy: urodzony w Algierii zawodnik przechodzi do Realu za niewyobrażalną sumę 78 milionów euro. Tego dnia rodzi się idea Pereza polegająca na sprowadzaniu do klubu co roku najsłynniejszego w danej chwili piłkarza globu. Nowy zespół, wzbogacany każdego sezonu o taką gwiazdę, zyskuje przydomek Galacticos.
6 marca 2002
W dzień 100. urodzin klubu Real mierzy się w finale Copa del Rey z Deportivo La Coruna. Niestety Blancos ulegają rywalom 1:2. Mimo to jubileusz obchodzony jest niezwykle hucznie. Kibice pragną, by właśnie na stulecie istnienia "Królewscy" odnieśli wielkie sukcesy w kraju i Europie.
15 maja 2002
Trudno wyobrazić sobie piękniejszy prezent na setne urodziny klubu. Tego dnia Real Madryt ma bowiem zagrać w finale Ligi Mistrzów przeciwko niemieckiemu Bayerowi Leverkusen. Mecz rozegrywany jest na Hampden Park w Glasgow, a więc dokładnie tam, gdzie w 1960 r. Blancos odnosili piąte zwycięstwo w Pucharze Europy z rzędu. "Królewscy" wychodzą na boisko w składzie: César (zmieniony później przez Casillasa) - Michel Salgado, Hierro (kapitan), Ivan Helguera, Roberto Carlos - Figo, Makelele, Zidane, Solari - Raúl, Morientes. Kibice oczekujący na sukces zespołu ze stolicy Hiszpanii nie zawodzą się. Lekkim strzałem na 1:0 popisuje się w 8. minucie Raúl, 6 minut później na 1:1 wyrównuje Brazylijczyk Lucio. Pod koniec pierwszej połowy do historii przechodzi jednak gol Zinedine'a Zidane'a, który cudownym strzałem z woleja ustanawia wynik na 2:1. Real Madryt zdobywa 9. Puchar Europy.
Sierpień 2002
Real Madryt, na zwieńczenie obchodów stulecia klubu, zdobywa swój pierwszy Superpuchar Europy, pokonując Feyenoord Rotterdam 3:1.
Sierpień 2002
Następnego dnia kontrakt z Realem Madryt podpisuje król strzelców Mundialu 2002, zawodnik Interu Mediolan, Brazylijczyk Ronaldo Luiz Nazario de Lima. W swoim debiucie, 6 października 2002, w meczu przeciwko Deportivo Alaves, zdobywa dwa gole.
22 czerwca 2003
Blancos zdobywają 29. mistrzostwo Hiszpanii, pokonując Athletic Bilbao.
2 lipca 2003
Florentino Perez sprowadza, jak się później okazuje, ostatniego z prawdziwych Galacticos. Po skłóceniu z menedżerem Manchesteru United, sir Alexem Fergusonem David Beckham, najpopularniejszy zawodnik globu, decyduje się na grę w Madrycie. W ten oto sposób Perez kompletuje, może się wydawać, najsilniejszy zespół od lat 50. i 60.
"Galacticos" sprowadzeni przez Florentino Pereza:
Luís Figo - 2000 (60 mln euro)
Zinedine Zidane - 2001 (78 mln euro)
Ronaldo - 2002 (35 mln euro)
David Beckham - 2003 (35 mln euro)
Razem: 208.000.000 euro (kwoty szacunkowe)
27 sierpnia 2003
Real Madryt zdobywa ostatnie od 4 lat trofeum-Superpuchar Hiszpanii. W rewanżu Królewscy pokonują Mallorce 3:0, po golach Raula, Ronaldo i Beckhama.
Mimo sprowadzania wielu słynnych zawodników, po latach wielkich sukcesów nadchodzi czas posuchy. Realowi Madryt przez cztery kolejne sezony nie udaje się zwyciężyć ani w Primera Division, ani Lidze Mistrzów. Zespół złożony z samych gwiazd zaczyna być coraz głośniej krytykowany za brak pomysłów na grę i przedkładanie kontraktów reklamowych ponad grę w piłkę nożną. Wobec takiego obrotu rzeczy, latem 2006 r. Florentino Perez decyduje podać się do dymisji.
Era Calderona
Podstawowe ustawienie Realu Madryt w drugiej połowie sezonu 2006/2007
CasillasR. Carlos(M. Torres)S. Ramos(M. Salgado)(M. Torres)I. Helguera(S. Ramos)CannavaroDiarra(Guti)Gago(Emerson)Higuaín(Guti)RaúlRobinho(Beckham)van Nistelrooy
Era Calderona ma swój początek 2 lipca 2006 r., kiedy to Ramón Calderón Ramos zwycięża w wyborach na nowego prezydenta klubu. Zadania, które się przed nim stawia, nie są łatwe. Kibice i zarząd klubu wymagają, by za jego rządów Real Madryt znów zaczął odnosić spektakularne sukcesy w Primera Division i Lidze Mistrzów. Klub zatrudnia więc nowego trenera, odchodzącego z okrytego skandalem korupcyjnym Juventusu Fabio Capello. Dla wzmocnienia defensywy Calderon sprowadza kapitana mistrzów świata z Mundialu 2006, Fabio Cannavaro i defensywnego pomocnika Brazylii, Emersona (obaj z Juventusu). Następnie podpisuje kontrakty również z Mahamadou Diarrą (Olympique Lyon) i napastnikiem Manchesteru United, Ruudem van Nistelrooyem. Już po rozpoczęciu sezonu ligowego wypożycza też pomocnika José Antonio Reyesa z londyńskiego Arsenalu. Tych pięciu zawodników ma zapewnić drużynie świeżość i sukcesy, bo do niedawna właśnie tego najbardziej brakuje w Realu. W przerwie zimowej do drużyny Realu dołączyło 3 młodych zawodników: Marcelo z Fluminense za którego Real zapłacił 6 mln euro, ściągnięty z River Plate Gonzalo Higuaín (12 mln euro) oraz Fernando Gago z Boca Juniors kupiony za 20 mln euro.
Główne źródło: [link widoczny dla zalogowanych]
Stadion
Nazwa obiektu: Santiago Bernabéu
Konstruktor: Pepe Castell
Pierwszy mecz: 14 grudnia 1947 r.
Adres: Concha Espina 1, 28036 Madrid
Telefon: (0034) 91 344 0052
Fax: (0034) 91 344 0695
Pojemność: 80.354 miejsca
W 1997 128.850 Wymiary murawy: 108 x 72 m
Transport: komunikacja miejska - metro (linia 10, stacja Santiago Bernabéu) oraz autobusy (linie 14, 27, 40, 43, 120, 126, 147, 150). Możliwy jest także dojazd kolejowy z północy (stacja Chamartin) i z południa (stacja Atocha). Dobre połączenia z metrem i autobusami ma też lotnisko Barajas.
Świadczone usługi: bar, centrum medyczne oraz muzeum " Realu Madryt
Zobacz więcej w osobnym artykule: Estadio Santiago Bernabéu.
Symbole i barwy
Herb
Pierwszym emblematem Realu Madryt był - zarejestrowany wraz z całym klubem w 1902 roku - herb składający się ze stylizowanych granatowych liter "M", "C" i "F", oznaczających "Madrid", "Club" i "Fútbol". Wkrótce jednak, na skutek żądań władza Madrytu, klub musiał zacząć rozgrywać oficjalne mecze z herbem miasta na koszulkach.
Kształt zbliżony do obecnego pojawił się w 1908 roku - miał wówczas postać granatowych liter MCF w układzie podobnym do współczesnego i otoczonych również granatową obręczą. W 1920, po otrzymaniu tytułu Real, herb wzbogacono o koronę, którą następnie stracił wraz z nastaniem ustroju republikańskiego. Zamiast niej emblemat otrzymał ukośny purpurowy pas.
Prawie ostateczny kształt nadano herbowi Realu Madryt po wojnie domowej - powróciła korona, pojawił się też złoty kolor obręczy i liter zamiast granatowego. Od tego czasu wizerunek ten poddano jedynie lekkiemu face-liftingowi, kiedy to poszerzono litery i obręcz, a pas lekko przemieszczono, "odrywając" go od obręczy.[1]
Stroje
Hymn
Nazwa
Prezesi
Julián Palacios (1900-1902)
Juan Padrós Rubió (1902-1904)
Carlos Padrós Rubió (1904-1908)
Adolfo Meléndez (1908-1916)
Pedro Parages (1916-1925)
Luis de Urqijo (1926-1929)
Luis Usera Bugallal (1929-1935)
Rafael Sánchez Guerra (1935-1939)
Adolfo Meléndez (1939-1940)
Antonio Santos Peralba (1940-1943)
Don Santiago Bernabéu de Yeste (1943-1978)
Luis de Carlos (1978-1985)
Ramón Mendoza (1988-1995)
Lorenzo Sanz (1995-2000)
Florentino Pérez (2000-2006)
Fernando Martín Álvarez (2006)
Luis Gómez-Montejano Arroyo (2006)
Ramón Calderón (2006-?)
Trenerzy
Arthur Johnson 1910 - 1920
Francisco Bru 1934-36, 1939-41
Enrique Fernández 1953 - 1954
José Villalonga 1955 - 1957
Luis Carniglia 1957 - 1959
Manuel Fleitas Solich 1959 - 1960
Miguel Muñoz 1960 - 1973
Luis Molowny 1974
Miljan Miljanić 1974 - 1977
Luis Molowny 1977-1979
Vujadin Boškov 1979 - 1982
Luis Molowny 1982
Alfredo Di Stéfano 1982 - 1984
Luis Molowny 1985 - 1986
Leo Beenhakker 1986 - 1989
John Toshack 1989 - 1990
Alfredo Di Stéfano 1990 - 1991
Radomir Antić 1991 - 1992
Leo Beenhakker 1992
Benito Floro 1992 - 1993
Vicente Del Bosque 1994
Jorge Valdano 1994 - 1995
Vicente Del Bosque 1996
Arsenio Iglesias 1996
Fabio Capello 1996 - 1997
Jupp Heynckes 1997 - 1998
Jose Antonio Camacho 1998
Guus Hiddink 1998 - 1999
John Toshack 1999
Vicente Del Bosque 1999 - 2003
Carlos Queiroz 2003 - 2004
Jose Antonio Camacho 2004
Mariano García Remón 2004
Vanderlei Luxemburgo 2004 - 2005
Juan Ramón López Caro 2005 - 2006
Fabio Capello od 2006
Kibice
Ultras Sur
Ultras Sur to grupa kibicowska zajmująca w czasie meczów miejsca za jedną z bramek.
Orgullo Vikingo
Grupa Orgullo Vikingo powstała w 1992 roku. Jej założyciele chcieli, by zorganizowany doping zaistniał na północnej trybunie stadionu Santiago Bernabéu. Z założenia miała to być grupa apolityczna, o jasnych sposobach finansowania i zarządzania.
Sławni kibice
Fernando Alonso[2]
Antonio Banderas[3]
Cameron Diaz[3]
Placido Domingo[3]
Juan Carlos Ferrero[3]
Julio Iglesias[3]
Michael Jordan[3]
Conrado Moreno[4]
Rafael Nadal[3]
Carlos Sainz[3]
Shakira[5]
Ian Thorpe[3]
Polacy w Realu
W Realu grał Raymond Kopa - Francuz o polskich korzeniach. W sezonie 2005/2006 w rezerwach Realu grał Brazylijczyk o polskich korzeniach Luis Filipe Kasmirski. Od sezonu 2006/2007 gra on jednak w Deportivo La Coruna.
W Realu mieli grać:
Lucjan Brychczy - w 1959 Polska grała w eliminacjach Mistrzostw Europy z Hiszpanią. Brychczy tak spodobał się selekcjonerowi gości, że ten chciał go zabrać do Realu. Niestety Brychczy grał wtedy w Legii, więc nie mógł przejść z wojskowego klubu do drużyny z kraju rządzonego przez generała Franco, którego w Polsce stawiano w jednym szeregu z Hitlerem i Mussolinim, żeby nie narazić rodziny.
Kazimierz Deyna - po Mistrzostwach Świata w 1974 do Deyny zgłosił się Real. Przesłał mu nawet koszulkę z nr. 14. Jednak władze komunistyczne nie pozwalały na transfer.
Jerzy Dudek - w zimie 2001 Real chciał kupić Dudka z Feyenoordu. Polak jednak chciał odejść w lecie. Wtedy Real nie był już zainteresowany.
Trójka młodych piłkarzy Wodzisławskiej Szkoły Piłkarskiej, obrońcy Kamil Glik i Krzysztof Król oraz pomocnik Szymon Matuszek, podpisała w piątek 26 stycznia 2007r. 3,5-letnie kontrakty z Realem Madryt. Cała trójka będzie występować w trzeciej drużynie "Królewskich", w zespole grającym w Tercera Division (odpowiednik polskiej czwartej ligi).
28 marca 2007 na 10-dniowy staż trenerski do Realu Madryt wyjechał trener Wodzisławskiej Szkoły Piłkarskiej U-14 Dawid Dylich. Uczestniczył w treningach pierwszego zespołu, a także wszystkich drużyn juniorskich.
Hymn
Pierwszy z hymnów Realu Madryt został napisany w 1952 r. przez Luisa Galiane. W roku 2002 dawną pieśń zastąpiła nowa, napisana specjalnie na stulecie istnienia klubu, nosząca tytuł "Himno del Centenario del Real Madrid". Autorem melodii i tekstu jest hiszpański kompozytor José Cano, zaś pierwszego wykonania nowego hymnu klubu podjął się sam Placido Domingo.
Hala Madrid!
Hala Madrid!
Campo de estrellas
Donde crecí
Hala Madrid!
Juegas en verso
Que sepa el universo
Cómo juega en Madrid
Sale el Madrid a luchar
Sale el Madrid a ganar
Hala Madrid!
Hala Madrid!
Skład w sezonie 2006/2007
Numer Imię i nazwisko Data urodzenia Kraj W klubie od Poprzedni klub
Bramkarze
1 Iker Casillas 20.05.1981 - wychowanek
13 Diego López 03.11.1981 - wychowanek
Obrońcy
2 Michel Salgado 22.10.1975 1999 Celta Vigo
3 Roberto Carlos 10.04.1973 1996 Inter Mediolan
4 Sergio Ramos 30.03.1986 2005 Sevilla FC
5 Fabio Cannavaro 13.09.1973 2006 Juventus Turyn
11 Cicinho 24.06.1980 2005 São Paulo FC
12 Marcelo 12.05.1988 2007 Fluminense
15 Raúl Bravo 14.04.1981 - wychowanek
21 Iván Helguera 28.03.1975 1999 Espanyol Barcelona
22 Francisco Pavón 09.01.1980 - wychowanek
24 Álvaro Mejía 18.01.1982 - wychowanek
38 Miguel Torres[6] 28.01.1986 - wychowanek
Pomocnicy
6 Mahamadou Diarra 18.05.1981 2006 Olympique Lyon
8 Emerson 04.04.1976 2006 Juventus Turyn
14 Guti 31.10.1976 - wychowanek
16 Fernando Gago 08.02.1987 2007 Boca Juniors
19 José Antonio Reyes 01.09.1983 2006 Arsenal F.C.
23 David Beckham 02.05.1975 2003 Manchester United
26 Javi García[6] 08.02.1987 - wychowanek
27 Rubén De la Red[6] 05.06.1985 - wychowanek
36 Miguel Nieto[6] 12.01.1986 - wychowanek
39 Borja Valero[6] 12.01.1985 - wychowanek
Napastnicy
7 Raúl (kapitan) 27.06.1977 1992 Atlético Madryt
10 Robinho 25.01.1984 2005 FC Santos
17 Ruud van Nistelrooy 01.07.1976 2006 Manchester United F.C.
18 Antonio Cassano 12.07.1982 2006 AS Roma
20 Gonzalo Higuaín 13.12.1987 2007 River Plate
Znani piłkarze
Medaliści mistrzostw świata lub kontynentu
Amancio Amaro
Nicolas Anelka
Júlio Baptista
Paul Breitner
Emilio Butragueño
José Antonio Camacho
Fabio Cannavaro
Didi
Emerson
Samuel Eto'o
Luís Figo
Geremi
Bodo Illgner
Christian Karembeu
Raymond Kopa
Michael Laudrup
Claude Makélélé
Günter Netzer
Robert Prosinečki
Ferenc Puskás
Fernando Redondo
Roberto Carlos
Robinho
Ricardo Rocha
Ronaldo
Oscar Ruggeri
Josep Samitier
José Santamaría
Santillana
Bernd Schuster
Alfredo Di Stéfano
Ulrich Stielike
Davor Šuker
Jorge Valdano
Ricardo Zamora
Zinedine Zidane
Zé Roberto
Lista nie jest jeszcze kompletna
Inni
Luis Aragonés
David Beckham
Rafa Benítez
Santiago Bernabéu
Vicente del Bosque
Esteban Cambiasso
Iván Campo
Iker Casillas
Antonio Cassano
Santiago Cañizares
Cicinho
César
Mahamadou Diarra
Mariano García Remón
Francisco Gento
Thomas Gravesen
Guti
Gheorghe Hagi
Iván Helguera
Fernando Hierro
Julio Iglesias
Juanito
Luis Enrique
Steve McManaman
Predrag Mijatović
Fernando Morientes
Ruud van Nistelrooy
Michael Owen
Christian Panucci
Sergio Ramos
Raúl
José Antonio Reyes
Michel Salgado
Josep Samitier
Manuel Sanchís
Clarence Seedorf
Hugo Sánchez
Ricardo Zamora
Iván Zamorano
Sukcesy
Krajowe
Wyniki uzyskane przez Real Madryt w Primera Division (w latach 1937-1939 z powodu Wojny Domowej w Hiszpanii nie prowadzono rozgrywek)Mistrzostwo Hiszpanii: 29
1931/32, 1932/33, 1953/54, 1954/55, 1956/57, 1957/58, 1960/61, 1961/62, 1962/63, 1963/64, 1964/65, 1966/67, 1967/68, 1968/69, 1971/72, 1974/75, 1975/76, 1977/78, 1978/79, 1979/80, 1985/86, 1986/87, 1987/88, 1988/89, 1989/90, 1994/95, 1996/97, 2000/01, 2002/03
Copa del Rey: 17
1904/05; 1905/06; 1906/07; 1907/08; 1916/17; 1933/34; 1935/36; 1945/46; 1946/47; 1961/62; 1969/70; 1973/74; 1974/75; 1979/80; 1981/82; 1988/89; 1992/93
Superpuchar Hiszpanii: 7
1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003
Copa de la Liga: 1
1984/85
Międzynarodowe
Liga Mistrzów UEFA: 9
1955/56 (w finale 4-3 z Stade de Reims)
1956/57 (w finale 2-0 z Fiorentiną)
1957/58 (w finale 3-2 z Milanem)
1958/59 (w finale 2-0 z Stade de Reims)
1959/60 (w finale 7-3 z Eintrachtem)
1965/66 (w finale 2-1 z Partizanem)
1997/98 (w finale 1-0 z Juventusem
1999/00 (w finale 3-0 z Valencią)
2001/02 (w finale 2-1 z Bayerem)
Puchar Interkontynentalny: 3
1960 (5-1 z Peñarolem)
1998 (2-1 z Vasco da Gama)
2002 (2-0 z Olimpią)
Copa Iberoamericana: 1
1994 (4-3 w dwumeczu z Boca Juniors)
Puchar UEFA: 2
1984/85 (w finale 3-1 z Videotonem)
1985/86 (w finale 5-3 z 1. FC Köln)
Superpuchar Europy: 1
2002 (3-1 z Feyenoordem)
Puchar Łaciński: 2
1955 (w finale 2-0 z Stade de Reims)
1957 (w finale 1-0 z Benficą)
Finał Ligi Mistrzów: 3
1961/62, 1963/64, 1980/81
Finał Pucharu Zdobywców Pucharów: 2
1970/71, 1982/83
Rekordy
najwięcej zwycięstw w Lidze/Pucharze Mistrzów (9)
najwięcej mistrzostw Hiszpanii
najwięcej rozegranych meczów w Primera División (ex aequo z FC Barcelona i Athletic Club Bilbao)
najwięcej punktów, wygranych meczów i strzelonych goli w Primera División
Linki zewnętrzne
realmadrid.com - oficjalna strona po hiszpańsku, angielsku i japońsku
realmadrid.pl - nieoficjalna strona po polsku i angielsku
realmadryt.com.pl - nieoficjalna strona po polsku
realmadridfans.org - nieoficjalna strona po hiszpańsku
Bibiliografia
Cien años de leyenda 1902-2002 - edición reducida, Editorial Everest, S. A., 2002, ISBN 84-241-9216-8
Kalendarium Realu Madryt na oficjalnej stronie klubu
Historia w serwisie RealMadrid.pl
Nożna PLUS, wydawca: Profus Management, ISSN 1230-9737
Oficjalna strona Liga de Fútbol Profesional
Przypisy
↑ [1]
↑ [2]
↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8
Nożna PLUS Nr 8 (200) 2002
↑ Wywiad z Conrado Moreno
↑ [3]
↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Piłkarz jednej z drużyn rezerwowych, który w sezonie 2006/2007 przynajmniej raz wystąpił w oficjalnym meczu pierwszej drużyny
Zobacz Wikinews na temat Real Madryt w Łodzi[ Pokaż ]Primera División w sezonie 2006/07
Athletic Bilbao • Atlético Madryt • FC Barcelona • Celta Vigo • Deportivo La Coruña • Espanyol Barcelona • Getafe CF • Tarragona • Levante UD • Osasuna Pampeluna • Racing Santander • Real Betis Sevilla • Real Madryt • Real Saragossa • Real Sociedad San Sebastián • RCD Mallorca • Recreativo de Huelva • Sevilla FC • Valencia CF • Villarreal CF
[ Pokaż ]
Zwycięzcy Pucharu Europy Mistrzów Krajowych i Ligi Mistrzów UEFA
1956: Real Madryt • 1957: Real Madryt • 1958: Real Madryt • 1959: Real Madryt • 1960: Real Madryt • 1961: SL Benfica • 1962: SL Benfica • 1963: A.C. Milan • 1964: Inter Mediolan • 1965: Inter Mediolan • 1966: Real Madryt • 1967: Celtic F.C. • 1968: Manchester United F.C. • 1969: A.C. Milan • 1970: Feyenoord Rotterdam • 1971: Ajax Amsterdam • 1972: Ajax Amsterdam • 1973: Ajax Amsterdam • 1974: Bayern Monachium • 1975: Bayern Monachium • 1976: Bayern Monachium • 1977: Liverpool F.C. • 1978: Liverpool F.C. • 1979: Nottingham Forest • 1980: Nottingham Forest • 1981: Liverpool F.C. • 1982: Aston Villa • 1983: Hamburger SV • 1984: Liverpool F.C. • 1985: Juventus Turyn • 1986: Steaua Bukareszt • 1987: FC Porto • 1988: PSV Eindhoven • 1989: A.C. Milan • 1990: A.C. Milan • 1991: Crvena Zvezda Belgrad • 1992: FC Barcelona • 1993: Olympique Marsylia • 1994: A.C. Milan • 1995: Ajax Amsterdam • 1996: Juventus Turyn • 1997: Borussia Dortmund • 1998: Real Madryt • 1999: Manchester United F.C. • 2000: Real Madryt • 2001: Bayern Monachium • 2002: Real Madryt • 2003: A.C. Milan • 2004: FC Porto • 2005: Liverpool F.C. • 2006: FC Barcelona • 2007: A.C. Milan
Zdobywcy Pucharu UEFA
1972: Tottenham Hotspur • 1973: Liverpool F.C. • 1974: Feyenoord Rotterdam • 1975: Borussia Mönchengladbach • 1976: Liverpool F.C. • 1977: Juventus Turyn • 1978: PSV Eindhoven • 1979: Borussia Mönchengladbach • 1980: Eintracht Frankfurt • 1981: Ipswich Town • 1982: IFK Göteborg • 1983: RSC Anderlecht • 1984: Tottenham Hotspur • 1985: Real Madryt • 1986: Real Madryt • 1987: IFK Göteborg • 1988: Bayer Leverkusen • 1989: SSC Napoli • 1990: Juventus Turyn • 1991: Inter Mediolan • 1992: Ajax Amsterdam • 1993: Juventus Turyn • 1994: Inter Mediolan • 1995: Parma F.C. • 1996: Bayern Monachium • 1997: Schalke 04 Gelsenkirchen • 1998: Inter Mediolan • 1999: Parma F.C. • 2000: Galatasaray SK • 2001: Liverpool F.C. • 2002: Feyenoord Rotterdam • 2003: FC Porto • 2004: Valencia CF • 2005: CSKA Moskwa • 2006: Sevilla FC • 2007: Sevilla FC
Członkowie G-14
A.C. Milan • Arsenal F.C. • Ajax Amsterdam • Bayer Leverkusen • Bayern Monachium • Borussia Dortmund • FC Barcelona • FC Porto • Inter Mediolan • Juventus Turyn • Liverpool F.C. • Manchester United • Olympique Lyon • Olympique Marsylia • Paris Saint-Germain • PSV Eindhoven • Real Madryt • Valencia CF •
Post został pochwalony 0 razy
